بعدازظهر بود و هوا داشت بیداد میکرد ...انگار کولر آفرینش رویه دوره تند تند تند بود ...
داشتیم باهم دوتایی صحبت میکردیم ...تویه همون هوای پر تب و تاب
اما انگار نه انگار
تازه سره درد دلم باز شده بود ...
یهو صدای سرو صدا و فریاد بلند شد ...
شوکه شدم ...بعد از این همه سال رفت و آمد تا حالا محال بود تو اون مکان یه همچین سرو صدایی
بهش گفتم ...دیگه نمیشه صدا بالا گرفته برم ببینم چی شده شاید کاری از دستم براومد ...
رفتم نزدیک مزار شهید همت و شهید باقری و بقیه فرمانده ها بود ....منم همون پایین تر پیش حاج محمد توسلی نشسته بودم
رفتم ...اگه دیده باشید حالت یه راهرو اون وسط هست ...سروصدا پایین تر نزدیک مزار خلبان شهید احمد کشوری بود...
با کمال تعجب صحنه ای دیدم که میتونم به جرأت بگم تا اون روز تویه بهشت ...بهشت حضرت زهرا سلام الله یه همچین قبح شکنی ندیده بودم ..
موضوع از این قرار بود ...
چهار تا خانم ...دو تا جوان یه نفر میانه سال و یه نفر مسن ...
خانم میانه سال که دست بر قضا باردار هم بود یه دامن پوشیده بود تا وسط ساق پاش بدون جوراب مابقیشم سانسور میکنم نمیشه بیشتر توضیح داد
تو یه اون داد و بیداد هوا ...دامن ایشون هم به رقص دراومده بود و بالا وپایین میرفت ...
اما خانم مسن هم همین شکل منتها یه شرافتی که داشت دامنش تا مچ پاش بود ...
اما دو خانم جوان یکی یه مانتوی باز با شلوار بسیار تنگ ولی اون یکی تیپش معقول بود ...با حجاب نبود ولی پوشش زیادم بد نبود ...
خلاصه خون مادرای شهدا به جوش اومده بود ...منم که هنوز انگار تو شوک بودم ...
یه آقای جانباز بادیدن این صحنه به این خانم ها تذکر میده اما چون این قسمت هار و من ندیدم نمی تونم قضاوتی داشته باشم خلاصش اینکه تذکر بالا میگیره و
بعدشم همه متفرق میشن ...
من متوجه شدم اینا یه شهید دارن که نزدیک شهید کشوریه پس خیلی نرم و آهسته رفتم سر مزاره شهید کشوری نشستم تا موقعیت مناسب بشه
یهو دیدم اون خانم باردار رو بردن تو ماشین و ما بقی اومدن سره مزار ...داشتن میگفتن دیگه دور دور ایناست دیگه ...
یه لحظه خندم گرفت ..با خودم گفتم شما که خانواده شهیدین یه همچین تفکری دارین پس صد رحمت به ما که خانواده شهید هم نیستیم با ز با احترام بیشتری
به این جانبازا ن عزیز نگاه میکنیم ...
دیدم نه ...نمیشه ...رفتم جلو خیلی نرم و اهسته سلام کردم و پرسیدم
سلام ...ببخشید میتونم چند لحظه باهاتون صحبت کنم ...
بهم خرما تعارف کردن و گفتن خواهش میکنیم ...
منم خرما برداشتم و گفتم شهیدتون هستن خدا رحمتشون کنه
گفتن بله
بعد پرسیدم ببخشید شما اقلیت مذهبی هستید ...
انگار که خوب متوجه سوال نقیض شده بودن با یه تعللی گفتن نه ...
گفتم : پس مسلمان هستید
سری تکون دادن
بعد خانم مسن گفتن اخه به جوان ها نباید اینطوری گفت
منم گفتم خب نمی دونم این آقا چی به شما گفتن ولی شاید برخوردشون مناسب نبوده
بعد اون دوتا جوان با یه جبهه خاصی با تندی گفتن زور که نیست ...
منم خیلی زیرکانه یه لبخندی زدمو گفتم که ببینید شما به اون اقا ایراد میگیرید درست اما منم الان دارم با شما مناسب و با آرامش صحبت میکنم ولی شما رفتارتون رو ببینید
اونا که از این صحبت تعجب کرده بودن منو منی کردن و گفتن خب درسته ولی به اجبار که نمیشه
بهشون گفتم ببینید اینجا امریکا نیست ...اینجا ایرانه ...اگر امریکا بود حرف شما درست بود ...
داشتن میرفتن بدون خداحافظی منم از موقعیت استفاده کردم گفتم : اینجا قانون داره
ولی از قانون ایران مهمتره قانون خداونده ...
حجاب حق الهی است نه بشری ...و هیچ شخصی نمیتونه این رو یه امر شخصی بدونه ...
رفتن ...
منم نشستم بالای سر مزار شهیدشون ...یه آهی کشیدم ...
و واقعا فک کردم برخی شهدا خودشون و راهشون تو خانواده خودشون غریبه ...خیلی درده بزرگیه ...خیلی
یه جورایی احساس میکنم اون جانباز حق داره ...چون همنفس با این شهیدا بوده ...لحظه شهادت خیلی از دوستاش دیده که چه جوربه خاطر حفظ خاک و ناموسشون
تو خون خودشون غلطیدن ...
چی شده که امروز ناموس ما ...به قدری ذهنش ، فکرش استحاله شده که حجاب رو یه امر شخصی می دونه ...و فکر میکنه چون این جسم مال خودشه باید هر طوری
زینتش کنه و بیاد بیرون فارغ از اینکه گناه اثر خودش رو میگذاره ...
همش توفکر اون زن باردار با اون وضعم که چه بچه ای قراره به این دنیا بیاد ...وقتی مادر به راحتی گناه رو بر خودش مباح میدونه
واقعا زنان جامعه ما دارن به کجا میرن ...غیرت مردان جامعه ما کجا رفته ...
چرا ؟
گناه مباح شده ...یا شاید ما با گناه همدم و مونس شدیم ...شایدم یادمون رفته ما مسلمانیم ...اداب داریم قانون الهی داریم ...بلاخره یا مسلمان هستیم یا مسلمان نیستیم ...چمیدونم
شایدم توطئه آیواس داره به ظهور میرسه ...و گناه باید درملا عام به صورت علنی صورت بگیره ....اونم انیجا ...ایران ...
